اعتراف

من اما نیمه های شب ز بامی بر سر بامی نجسته ام
من اما هیچ کس را در شبی تاریک و توفانی نکشته ام
من اما راه بر مرد رباخواری نبسته ام
من فقط در نیمه شب ، در گورهای تازه ، دندان طلای مردگان را می شکستم

پاورقی : مرده که دیگه دندون طلا لازم نداره . چرا باید برای برداشتنشون محکوم بشم
پاورقی : اصل شعر بالا ، بدون دستکاری های من ، از آن احمد شاملو است

شیطان

یک بسته ، بدون علامت پست. روش نوشته شده بود توی تاریکی باز شود.
ساعت 3 شب بود و همه چیز سیاه رنگ. چند دقیقه ای طول کشیدتا چشمام به دیدن عادت کرد
گوشه جعبه رو پاره کردم. نور ملایم قرمز رنگی ، خودش رو روی دیوار پهن کرد
برق خیره کنندش نمی زاشت تکون بخورم. دقیق تر نگاه کردم. وای خدای من
یک یاقوت بود ، به بزرگی یک کف دست ، یک یاقوت قرمز بزرگ زیبا و قدرتمند
میخواستم بهش دست بزنم ، شاید بتونم قدرتشو برای خودم بردارم
ولی یک دفعه ، مثل نگاه خیره یک شکارچی ، به من پلک زد
از وحشت خودمو چند متر به عقب پرت کردم. چراغ ها روشن شد
حالا دیگه تمام محتویات جعبه رو میدیدم. خود شیطان بود که خودشو به شب من دعوت کرده بود
و اون یاقوت درخشان ، تنها چشم روی صورتش بود
و حالا من هم یک شیطانم

پاورقی : به هیچ نوری اعتماد نکنید . ممکنه برق یک چشم باشه که شمارو هم به شیطان تبدیل کنه
پاورقی : همیشه منتظر یک مهمون ناخونده باشید

ای خیال خوب من ، چه ساده زیبائی

یواشکی از دیوار شب طوری بالا رفتم که خورشید متوجه نشه به سرزمینش وارد شدم
آخه بزرگترین ستارهء آسمون خونهء ما
پشت یک ابر سیاه ، تنها و دل شکسته نشسته بود
دیگه به کسی چشمک نمیزد ، آخه خورشید از این کار خوشش نمی اومد
امشب هم به جرم همین بی گناهی ، از خودنمائی محروم شده بود
وقتی روی موهای قشنگش دست میکشیدم فقط توی چشمام نگاه میکرد
من هم بهش قول دادم برای نجاتش همین فردا به قصرخورشید برم
اما اون بدون هیچ دلیلی فقط گفت نه
از اون شب به بعد ، تنها رابطهء من و اون ، گل سرخی بود که هرشب روی صورت بی نورش میگذاشتم

این داستان کوتاه رو تقریبا چهار ، پنج سال پیش نوشتم اما به خاطر پست 3/4/83 نگین تصمیم گرفتم از لابلای کاغذام بازنویسی کنم

من

من خوب نیستم ، بیگناه نیستم ، آرام نیستم
خوشبختی و بد بختی من ، هردو ، غیر قابل تحمل اند
من پر از صداهای گنگ و آکنده از تاریکی ام
من آغشته به اشک و خون ، در آخور گرم تن غلت میزنم

باید خاک پای سهراب رو بوسید

زندگی سوت قطاری است که از زیر پل خاطره ها میگذرد

محراب

حال ..... حال من بی تو ........ حال تو ....... حال نادان ..... کدام حال دانا؟
.....ديگر به قسمی پابند نيستم ....... هيچ تضمينی را قبول نميکنم
.....به قانون خودم محاکمه ميکنم و به بهشت خودم خواهم رفت
.....در هيچ افسانه ای برای پيدا کردن گمشده ای نخواهم تاخت
پس چرا با اين همه کفر کسی به ارتداد من حکم صليب نمی دهد؟....؟
.....نمی خواهم در محراب کشته شوم
دوست دارم در نيمه شبی ، در کوچه ای تنگ و مرطوب ، به ضربه کارد طمعکاری که به خاطر
فرزندان برهنه و گرسنه اش ، چشم به جيب من دارد ، به قتل برسم و مادرم او را ببخشد
.................

ابلیس

به خاطر هراس از دست دادن
چه چیزهائی را از دست داده ام
وتمام این هراسها را مدیون ابلیسی هستم
که زیر پوستم خونه کرده و منتظر استفاده از
کوچکترین موقعیت برای خفه کردن منه

نمیدونم کجا هستم

خودم که باورم نمیشه
شما تا حالا دیدین کسی توی 22 سالگی دندون دربیاره؟
اون عقب ها ، یک جائی توی دهن خودم
یک گوشه ای از لثم ترک خورده و سپیدیه یک دندون نچندان
کوچیک متولد شده
دقیقا مثل بچه های چند ماهه ، دیشب تب هم داشتم
حس بچگی ، حس خوبیه
همش دلم میخواد برم تو بقل مامانم
ای کاش دوباره متولد میشدم
اما نمی دونم تولد این دندون تازه
می خواد چی بهم بگه و چی رو ثابت کنه؟
اینکه هنوز با این همه راهی که رفتم ، باز هم راه زیادی برای رفتن دارم
یا اینکه تاحالا از جام تکون هم نخوردم

یک پست سپید برای دوستان و تحول خودم

کاغذ سفید

زندگیم مثل یک کاغذ سفید ، پاک و دست نخورده بود
توی خط گنگ سرنوشت من کسی دست نبرده بود
وتنها کسی که برای شکستن این یکنواختی
از هیچکس اجازه نگرفت ، فقط تو بودی
اومدی زندگی سادم رو تزئین کردی
تو به من عشق رو نشون دادی و ترسیم کردی
وحالا دنیا چقدر برام زیبا شده

به همین راحتی من را هم کشت

وقتی که می توانستی برایم از عطر یاسهای سپید تعریف کنی
چه لزومی داشت که ناعدالتی روزگار را در گوشم فریاد کردی؟
حالا که من مرده ام ، پس راستش را بگو
برای رسیدن به من چند نفر را کشتی؟
و پس از مرگم به آنچه می خواستی رسیدی؟
من هم آرزو دارم که مرگت را ببینم
و به تلافی تمام گلهائی که برایم می آوردی
بر مزارت دسته های گل بچینم

بیائید و صادقانه اعتراف کنید

آیا همهء شما بی گناهید
آیا همهء شما سر براهید

بی رحم

آنکه ناخواسته مرا به دنیا آورده
از شندیدن اولین گریه ام همیشه لذت برده
و روزی هم بی رحمانه تنهایم خواهد گذاشت
همان مهربان ترینی است که
بهشت را برای زیر پاهای او آفریده اند

خواب خدا

منتظرم که خواب به سراغ چشمان خدا برود
تا کلید بهشت را از گردنش باز کنم

گنهکار

اشک بریز
آن لحظه که عشقت را به قیمت یک بوسه فروختی
فکر میکردی که چنین روزی حسرت گران شدنش را بخوری
اشک بریز و تنها اشک بریز
که تنها اشک ریختن حق توست

هدیه صدسالگی

برای جشن صدمین سال تنهائی من
تنها هدیه اش این بود که
باز هم با گوشه نگاه سردش
با تمام بی تفاوتی هائی که در عالم وجودش داشت
و بدون اینکه حتی بخواهد چیزی به خاطر بیاورد
بیشرمانه ، فقط برای چند ثانیه به من خیره شد

انعام خدا

وقتی که خدا ، خسته و گرسنه ، به مهمانخانه ما رسید
به من گفت فرشته ای که مرکبش بوده ، خسته است
و وقتی از تیمار کردن فرشته خدا برگشتم
بدون اینکه انعامی به من بدهد
از پنجره پشتی فرار کرده بود

سلام به بر و بچه های صومه سرا

سلام ! چطورید ؟ اونجا آب و هوا چطوره
چی کار میکنید با امتحانها
( آخه حمیدرضا ، برادرم رو می گم ، توی صومه سرا دانشجوی حسابداریه )
همتون موفق باشید و جاویدان

دعوتت می کنم که بیایی

من قصر آرامشم را در پشت دیوارهای بلند شب ساخته ام

فردا

منتظر فردا نباشید
چه بخواهید و چه نخواهید
ناخوانده و سرزده
خودش خواهد آمد
و این خود بیانی از جاودانگی است

همه منتظرند تا دست از پا خطا کنی

زندگی زندانی است که بیش تر از زندانی ، زندان بان دارد

سلام ، اجازه هست که

شکوفا شو
درها و پنجره های خود را از هم بگشا
بگذار باد و باران و آفتاب به درون آیند
بگذار مردم بر تو وارد شوند و تو بر آنان مهمان شوی
این تنها راه است تا از راز شگفت انگیز زندگی آگاه شوی

دعوت عشق

شبهای درازی است که در خلوت دل بیدارم
در بزم غریبانه ای از عشق تو دعوت دارم

زندگی کوتاه است

زندگی کن و بگذار هر ممکنی پیش بیاید
بخوان ، پایکوبی کن ، فریاد بزن ، گریه کن ، بخند
عشق بورز ، مکاشفه کن ، بپیوند ، تنها بمان
به بازار شو و گاه در کوهسار بیتوته کن
زندگی کوتاه است ، آن را سرشار بگذران تا آنجا که می توانی
و تلاش نکن که در برابر این نیاز مقاومت کنی
اینگونه است که کوتاهی اش برای تو همیشه جاوید می ماند و به انتها نمی رسد

دستشان را در دستت بفشار

مردم را عاشق شو
در روح ایشان جستجو کن
اگر چنین کنی نیازی به سینما نداری
و نیازی به خواندن داستان نیست
هر انسان داستانها و فیلمهای بسیار در خود دارد
ولی ما به مردم گوش فرا نمی دهیم
ما چهره در چهره به مردم نظر نمی کنیم
دست ایشان در دست نمی فشریم
پس ، روزی ، خود نیز فراموش خواهیم شد

خدایا ! خالقا ! بس کن جنایت ها

این متن آتشین ، گزیده ای از دست نوشته های استاد مصلم شکایت - کارو - است

.................
خدایا ، خالقا
بس کن جنایت ها
تو در قرآن جاویدت هزارتا وعده ها دادی
تو خود گفتی که نامردان بهشت را نمی بینند
ولی من دیده ام نامرد
نامردی که از خون و رگ مردان عالم کاخ می سازد
بیا بنگر بهشت کاخ آنان را

توخود گفتی اگر اهریمن شهوت
بر انسان حکم فرما شد
من او را با صلیب خشم خود مصلوب میسازم
ولی من دیده ام
چشمان شهوت بار فرزندی
که بر اندام لخت مادرش ، دزدانه میلغزد
.................